Ogólnopolska konferencja naukowa pt. WYCHOWANIE I SZKOLNICTWO EWANGELICKIE W XVI I XVII WIEKU
17 maja 2018 r., Chrześcijańska Akademia Teologiczna w Warszawie
Organizatorzy: Wydział Teologiczny Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie, Wydział Pedagogiczny Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie, Zakład Humanistycznych Podstaw Pedagogiki Wydziału Pedagogicznego Uniwersytetu Warszawskiego, Towarzystwo Pedagogiki Filozoficznej im. B. F. Trentowskiego.
Założenia i cele konferencji
W roku 2017 minęło 500 lat od ogłoszenia przez Marcina Lutra 95 tez wymierzonych w odpusty, których treść stała się zarzewiem Reformacji w Niemczech i w wielu innych krajach europejskich. Równolegle do Reformacji luterańskiej postępowały reformy w kantonach szwajcarskich, Strasburgu i ciążącej ku Helwetom Genewie. Owocem Reformacji luterańskiej stały się Kościoły ewangelicko-augsburskie, zaś teolodzy szwajcarscy położyli podwaliny pod Kościoły ewangelicko-reformowane. Warto pamiętać, iż ewangelicyzm (w obydwu swoich odmianach) obok wymiaru religijnego był również fenomenem kulturowym, społecznym i polityczno-gospodarczym, kształtując w istotny sposób umysłowość narodów, które go przyjęły. Jednym z najważniejszych czynników konstytuujących kulturę społeczeństw ewangelickich był stosunek protestantów do wychowania i edukacji. Już we wczesnym okresie istnienia Reformacji jej zwolennicy przykładali bardzo duże znaczenie do zagadnienia wychowania i rozwoju szkolnictwa. W krajach objętych ruchem reformacyjnym zaczęły powstawać szkoły zapewniające wysoki poziom kształcenia, stosujące nowoczesne podręczniki i metody dydaktyczne. Nastąpił również rozwój teoretycznej refleksji dotyczącej problematyki związanej z wychowaniem. Rozkwit szkolnictwa protestanckiego miał miejsce także w państwie polsko-litewskim, w którym pojawiły się uczelnie ewangelickie na europejskim poziomie, będące jednocześnie instytucjami oświatowymi i ośrodkami naukowymi.
Celem Ogólnopolskiej Konferencji Wychowanie i szkolnictwo ewangelickie w XVI i XVII wieku było przypomnienie wkładu szkolnictwa protestanckiego do kultury polskiej i europejskiej XVI i XVII wieku. W naszym kraju rola ewangelików w tworzeniu szkolnictwa polskiego oraz fundamentów pod polską myśl wychowawczą nie zawsze jest znana i doceniana, o czym świadczy stosunkowo nieliczna ilość opracowań na ten temat i sympozjów poświęconych owej problematyce. Zadaniem niniejszej konferencji było zatem przynajmniej częściowe odwrócenie tej tendencji oraz zgromadzenie zespołu uczonych zajmujących się zagadnieniami związanymi z wychowaniem i szkolnictwem ewangelickim.
Konferencja posiadała charakter interdyscyplinarny, gdyż w jej trakcie poruszone zostały zagadnienia związane z historią wychowania, dydaktyką, filozofią, teologią i historią Polski. Interdyscyplinarność konferencji pozwoliła na zbadanie zagadnień związanych ze szkolnictwem i wychowaniem ewangelickim w szerokim kontekście naukowym oraz z różnych punktów widzenia, co z pewnością wzbogaciło wnioski, które wyłoniły się z referatów zaprezentowanych podczas owego sympozjum. (źródło: http://chat.edu.pl/teologia/ogloszenia/page/4/)